Bardzo szczególną formą propagowania modlitwy różańcowej w naszej parafii są Róże Różańcowe, zwane również Żywym Różańcem.
Żywy Różaniec swoje powstanie zawdzięcza Paulinie Jaricot (1799 – 1862). Przekonana o tym, że dobre uczynki znaczą niewiele, jeśli nie wspiera ich modlitwa, „wymyśliła” w 1825 r. żywy różaniec, coś co było bardzo praktyczne i odpowiadające duchowi czasu. Jaricot zakładała grupy, składające się z 15 osób, z których każda odmawiała codziennie jedną z piętnastu tajemnic różańcowych. Papież Leon XII w 1827 r. pobłogosławił to dzieło, a Grzegorz XVI wydał dokument zatwierdzające Stowarzyszenie Żywego Różańca.
Do Polski dzieło dotarło w XIX w. W krótkim czasie objęło niemal wszystkie parafie w kraju. Tak jest do dziś.
Członkowie Wspólnoty Żywego Różańca zobowiązani są do:
- wiernego odmawiania co dzień wyznaczonej tajemnicy różańcowej;
- udziału w comiesięcznym nabożeństwie, połączonym ze zmianą tajemnic;
- jeśli to możliwe, uczestniczenia w październikowych nabożeństwach różańcowych;
- szerzenia czci Matki Najświętszej przez przykład własnego życia;
- odważnego stawania w obronie wiary i Kościoła;
- w przypadku śmierci kogoś z członków Żywego Różańca, zalecany jest udział w jego pogrzebie i pamięć o nim w modlitwie;