Sakrament Chrztu Świętego

Czas udzielania chrztu św.

Datę udzielania sakramentu chrztu świętego ustalamy z rodzicami dziecka. Kierujemy się zarówno możliwościami rodziny dziecka, jak i życiem liturgicznym parafii.

 

Czas zgłoszenia

Co najmniej tydzień przed zamierzonym terminem chrztu. Nauki przed chrzcielne w dniu zgłoszenia dziecka do chrztu.

 

Dokumenty potrzebne do spisania aktu chrztu:

  1. Dowód osobisty.
  2. Akt urodzenia dziecka z USC.
  3. Dane o rodzicach chrzestnych /imiona, nazwisko, data i miejsce urodzenia, adres zamieszkania. Rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej swojej parafii.

 

Rzeczy potrzebne do chrztu:

  • świeca chrztu
  • biała szata

 

Chrzest jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament (bez tego sakramentu nie można przyjąć pozostałych), który:

  • gładzi grzechy,
  • daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca), 
  • czyni nas członkami wspólnoty Kościoła katolickiego,
  • daje udział w powszechnym kapłaństwie Chrystusa.

 

Pan Jezus ustanowił sakrament chrztu słowami: „nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19-20).

 

Chrzci się przez zanurzenie kandydata w wodzie lub przez polanie wodą jego głowy, wypowiadając przy tym słowa: „N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”

 

Konieczności przyjmowania chrztu domaga się Pan Jezus, który powiedział: „Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 16). Powiedział też: „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3, 5).

 

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, „charakter”, który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim.

W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje kandydata, mówiąc: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

 

Rodzice dziecka

Przed Chrztem dziecka rodzice są zobowiązani do wysłuchania nauki przed chrzcielnej. Powinni również przystąpić do Sakramentu Pokuty, a podczas Mszy świętej chrzcielnej do Komunii świętej.

W czasie chrztu dziecko powinna trzymać matka szczególnie w trzech momentach  (główka dziecka na prawej ręce):

  • podczas obrzędów wstępnych i wniesienia dziecka
  • podczas samego momentu chrztu sakramentu
  • podczas błogosławieństwa

 

Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek zapoczątkowane na Chrzcie nowe życie rozwijać przez:

  • chrześcijańskie wychowanie w rodzinie,
  • nauczyć dziecko modlitwy,
  • posyłać na katechizację,
  • przygotować do Bierzmowania,
  • przygotować do uczestnictwa w Eucharystii.

 

Religijne życie w rodzinie to jest:

  • modlitwa,
  • wzajemna miłość chrześcijańska będąca dla dziecka najlepszą szkołą wiary.
  • życie sakramentalne rodziców i rodzeństwa (zwłaszcza chrześcijańskie świętowanie niedzieli)

 

Rodzice chrzestni

Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

  1. Ukończył 16 lat
  2. Jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić
  3. Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej
  4. Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest

 

Rodzice chrzestni maja obowiązek uczestnictwa w nauce przed chrzcielnej. Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie od własnego Księdza Proboszcza zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).

Z okazji Chrztu dziecka chrzestni powinni przystąpić do Spowiedzi i Komunii świętej. W przyszłości rodzice chrzestni powinni być także świadkami Bierzmowania swego chrześniaka i uczestniczyć w ważniejszych wydarzeniach jego życia (I Komunia święta, Ślub).

 

Prawo Kościoła wymaga aby przyjmujący chrzest, jeśli to możliwe, posiadał chrzestnego (kan. 872 KPK). Dla każdego dziecka należy wybrać przynajmniej jednego chrzestnego, chrzestną lub dwoje chrzestnych (por. kan. 873 KPK).

Zadania chrzestnych są następujące:

  • mają oni towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu dziecka,
  • wraz z rodzicami mają przedstawić dziecko do chrztu;
  • pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki (kan. 872 KPK).
  • są współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka, zwłaszcza w przypadku, gdy dziecko utraci jedno lub oboje rodziców.

Można powiedzieć, że wymogi stawiane kandydatom na chrzestnych wynikają z charakteru ich zadań. Jeżeli rzeczywiście mają być osobami odpowiedzialnymi za rozwój i życie wiary swego „chrześniaka”, sami muszą być dojrzałymi i przykładnymi świadkami wiary. Nie może więc dziwić, że Kościół stawia im wysokie wymagania. Wynikają one z troski o odpowiednie wychowanie religijne osoby ochrzczonej, dokonujące się w sprzyjającej atmosferze dobrego przykładu dawanego przez najbliższych.

Zasadniczo wybór chrzestnych należy do rodziców dziecka, którzy oczywiście swoją decyzję mogą dowolnie konsultować. Zadaniem duszpasterza jest jedynie sprawdzić czy przedstawieni kandydaci spełniają warunki określone przez Kościół i zatwierdzić wybór rodziców, jeśli nie ma zastrzeżeń.

 

Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:

  • aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują.
  • aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku i jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie. (KPK, kan 868)

 

SAKRAMETNT BIERZMOWANIA

 

„A pocieszyciel Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co ja wam powiedziałem“ (J 14, 26). „On w was będzie i On was doprowadzi do całej prawdy” (J 16, 13).

 

Dokumenty wymagane do bierzmowania.

  • metryka chrztu, (jeśli chrzest był w innej parafii, niż ta w której przystępuje się do bierzmowania)
  • zaświadczenie o uczestnictwie w katechizacji lub ostatnie świadectwo katechizacji,
  • uczestnictwo w katechezach przygotowawczych,
  • egzamin z zakresu wiedzy religijnej.

 

Czas udzielania sakramentu

W naszej parafii sakrament bierzmowania udzielany jest co dwa lata.

Co to jest bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar i umacnia go aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.

 

Jak wygląda istotny obrzęd bierzmowania?

Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:

  • namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego, 
  • nałożenie ręki biskupa na jego głowę, 
  • słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”

 

Kto może bierzmować?

W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne.

 

Kto może przyjąć sakrament bierzmowania?

Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony.

Aby godnie przyjąć ten sakrament, należy być:

  • w stanie łaski uświęcającej
  • odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych

 

Skutki bierzmowania są następujące:

  • udoskonala łaskę chrztu,
  • głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
  • ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
  • pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
  • udoskonala naszą więź z Kościołem,
  • umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

 

Kto może być śwaidkiem Sakramentu Bierzmowania?

Kan. 893 KPK mówi krótko: „Ten może spełniać zadanie świadka, kto wypełnia warunki określone w kan. 874”. Te zaś są warunkami stawianymi osobom mającym wypełniać zadania rodziców chrzestnych: mają to być katolicy, który przyjęli już sakramenty Najświętszej Eucharystii i bierzmowania oraz prowadzą życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką mają pełnić. Podobnie jak rodzicami chrzestnymi nie mogą być ojciec lub matka przyjmującego chrzest, tak też świadkami bierzmowania nie mogą być rodzice przyjmującego bierzmowanie. Rodzice mogą natomiast przedstawić swe dzieci szafarzowi podczas liturgii sakramentu bierzmowania (por. odpowiedź Kongregacji ds. Sakramentów i Kultu Bożego w: „Notitiae” 20 /1984/, nr 211, s. 86). Prawo kościelne jednak wyraźnie zachęca do tego, aby świadkiem bierzmowania był ktoś z chrzestnych bierzmowanego (kan. 893 KPK).Na temat zadań świadka bierzmowania wypowiada się kan. 892 KPK. Według tej normy świadek bierzmowania ma troszczyć się, „ażeby bierzmowany postępował jako prawdziwy świadek Chrystusa i wiernie wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem”. Warto zauważyć, że w wersji łacińskiej Kodeksu zarówno chrzestni, jak i świadkowie bierzmowania określeni zostali tym samym słowem patrini. Słowo to podpowiada nam, że zadanie świadka bierzmowania nie ogranicza się jedynie do zaświadczenia o tym wydarzeniu, jak jest np. w przypadku świadka zawarcia małżeństwa. Misja świadka bierzmowania jest o wiele szersza i w pewnym sensie uzupełnia zadania rodziców bierzmowanego. Świadek bierzmowania jest reprezentantem wspólnoty Kościoła i poręczycielem przyjmowanego sakramentu. Ma być dla bierzmowanego wzorem życia zgodnego z wyznawaną wiarą.

 

Dlaczego bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu?

Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina.

SAKRAMENT EUCHARYSTII

 

Dokumenty potrzebne do I komunii świętej:

  • metryka chrztu (jeśli dziecko było ochrzczone w innej parafii, nie w tej w której przystępuje do I komunii świętej)

 

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę”. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: „Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).

 

Msza święta jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

  • głoszenie słowa Bożego,
  • dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna,
  • konsekrację chleba i wina,
  • uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej.

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Ofierze eucharystycznej i konsekrować chleb i wino, aby stało się Ciałem i Krwią Chrystusa Pana.

Konsekracja jest to przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa.

Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski. Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty. Grzechy lekkie są odpuszczane na początku Mszy św. podczas aktu pokutnego.

 

Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

  • pogłębia zjednoczenie z Nim,
  • gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
  • umacnia jedność Kościoła,
  • jest zadatkiem przyszłej chwały.

W Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

 

 

 

Spowiedź święta

w naszym kościele parafialnym

20 minut przed każdą Mszą św.

 

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym.

Sakrament ten nazywany jest także:

  • sakramentem nawrócenia,
  • spowiedzią święta,
  • sakramentem pojednania.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane(J 20, 19-23).

 

Warunki dobrej spowiedzi:

 

  1. Rachunek sumienia- przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi. 
  2. Żal za grzechy (skrucha) - boleść duszy z powodu zranienia Boga. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.  Jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest "doskonałym"; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go "niedoskonałym".
  3. Postanowienie poprawy - postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to naprawy wyrządzonego zła. 
  4. Szczera spowiedź - wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem, (Boga nigdy nie okłamię) w celu uzyskania rozgrzeszenia.
  5. Zadośćuczynienie - wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.

Formuła spowiedzi
Znak Krzyża

Penitent: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Kapłan: Na wieki wieków. Amen.

Penitent: Kilka słów o sobie np. Jestem uczniem; studentem; żoną; mężem, matką..., ostatni raz u spowiedzi byłem (am)....., zadaną pokutę odmówiłem (am)...., obraziłem (am) Pana Boga następującymi grzechami......(wymieniamy grzech, względem Boga, bliźniego i samego siebie).... . Więcej grzechów nie pamiętam, serdecznie za nie żałują, a ciebie ojcze proszę o pokutę i rozgrzeszenie.

Kapłan:Zadaje pokutę, po czym odmawia formułę rozgrzeszenia: „Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”

Penitent w tym czasie uderza się w piersi i mówi: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu 3x.

Kapłan: Wysławiam Pana, bo jest Dobry

Penitent: Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki

Kapłan: Idź w pokoju Chrystusa.

Penitent: Bogu niech będą dzięki.

 

SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

 

 

 

„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. (Jk 5, 14-15)

 

Namaszczenie chorych to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.

Kto może przyjęć sakrament namaszczenia chorych?

 

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu.

Namaszczenie chorych jest sakramentem człowieka chorego, a nie zmarłego. Starajmy się zadbać o to by nasi chorzy, którzy z nami przebywają w domu lub sąsiedztwie w odpowiednim czasie, świadomie przyjęli łaskę tego sakramentu. Chorych prosimy zgłaszać do księży.

Sakramentu tego nie udziela się wyłącznie konającym. Została nawet zmieniona jego nazwa z „ostatniego namaszczenia” na „sakrament namaszczenia chorych”. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek; nie udziela się go natomiast człowiekowi, który z pewnością już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”. W ciągu życia można wielokrotnie przyjąć ten sakrament, co ma miejsce wtedy, gdy ktoś wiele razy popada w poważną chorobę.

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

 

 W jaki sposób udziela się sakramentu chorych?

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego.
Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu. Kapłan namaszczając wypowiada słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

Jakie łaski otrzymuje człowiek w sakramencie namaszczenia chorych?

 

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
  • umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością, (umocnienie w cierpieniu)
  • przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
  • umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci
  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,
  • przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Wielu teologów twierdzi, że przez sakrament namaszczenia chorych Chrystus gładzi człowiekowi, przyjmującemu go w dobrej dyspozycji, nie tylko grzechy, ale również i wszystkie należne za nie kary, dzięki czemu zaraz po śmierci przechodzi on do chwały nieba.

Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

 

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę i trochę waty. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.

Bądźmy wspólnie z naszymi chorymi podczas przyjmowania przez nich tego sakramentu.

 

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA 

 

W naszej parafialnej wspólnocie każdy Pierwszy Czwartek miesiąca, to dzień modlitewnej pamięci o dobre, święte i liczne powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. To także dzień w którym ogarniamy modlitwą już powołanych, szczególnie z naszej parafialnej wspólnoty.

 

O Kapłaństwie słów kilka

 

Wiernych w Kościele nazywamy Ludem kapłańskim, ponieważ przez chrzest wszyscy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. To uczestniczenie w kapłaństwie Chrystusa nazywa się „wspólnym kapłaństwem wiernych" lub "kapłaństwem powszechnym”.

Oprócz kapłaństwa powszechnego wiernych istnieje jeszcze urzędowe zwane też kapłaństwem służebnym.

 

Kapłaństwo służebne przekazywane jest przez sakrament święceń, a zadaniem jego jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa.

Między kapłaństwem urzędowym, a kapłaństwem wiernych różnica jest istotna, ponieważ kapłaństwo urzędowe udziela świętej władzy, mocą której kapłani służą Ludowi Bożemu przez nauczanie, sprawowanie kultu Bożego i duszpasterstwo.

Kapłaństwo powszechne natomiast uzdalnia i zobowiązuje wiernych do udziału w kulcie Bożym.

Posługa święceń kapłańskich jest od początku udzielana i wykonywana według trzech stopni:

  • episkopatu, (biskup)
  • prezbiteratu, (kapłan)
  • diakonatu, (diakon)

W strukturze Kościoła stopnie te są niezastąpione i bez nich nie ma mowy o Kościele.

Sakramentu święceń udziela się przez włożenie rąk i uroczystą modlitwę konsekracyjną. Święcenia wyciskają na duszy niezatarty charakter sakramentalny, wskutek czego przyjmuje się je tylko jeden raz.

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełnianie w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej.

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyzną ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane.

 

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

 

„Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie... Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją i będą dwoje jednym ciałem” (Ef 5, 25-31)

 

Czas załatwienia formalności przedślubnych

 

Narzeczeni powinni obowiązkowo zgłosić się do kancelarii parafialnej wcześniej w celu zarezerwowania terminu zawarcia Sakramentu Małżeństwa.

Zapowiedzi

 

Każde zamierzone małżeństwo należy podać do publicznej wiadomości, nie tylko z tej racji, że wierni są w sumieniu obowiązani wyjawić znane im przeszkody, ale także dlatego, że małżeństwo winno być faktem znanym wspólnocie parafialnej, do której należą narzeczeni.

 

Dokumenty

Na trzy miesiące przed zawarciem małżeństwa nupturienci powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej celem spisania Protokołu przedślubnego. Narzeczeni przynoszą ze sobą:

  1. Metryka chrztu świętego z adnotacją: „do ślubu kościelnego”, (pobrana w parafii chrztu; dokument jest ważny sześć miesięcy)
  2. Świadectwo sakramentu bierzmowania (jeśli nie jest wpisane w metryce chrztu)
  3. Świadectwo z katechezy z ostatniej klasy
  4. Świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego
  5. dowody osobiste
  6. zaświadczenie (3 egzemplarze) stwierdzające brak okoliczności wyłaczających zawarcie małżeństwa pobrane z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego miejsca zamieszkania jednego z narzeczonych. (dotyczy ślubu konkordatowego; dokument jest ważny trzy miesiące)

Po przedstawieniu powyższych  dokumentów w parafii narzeczonej lub narzeczonego, spisany zostaje protokół kanoniczny i dane osobowe do zapowiedzi. Następnie narzeczeni odbywają 3 spotkania w poradnictwie rodzinnym.

Należy bezpośrednio po tym zgłoszeniu odbyć spowiedź świętą przygotowującą do sakramentu małżeństwa (na początku spowiedzi należy powiedzieć iż jest to pierwsza spowiedź przedślubna).

  • pierwszy raz na początku trzymiesięcznego okresu przygotowania do ślubu,
  • drugi raz tuż przed ślubem.

Świadek ślubu

 

Do spisania aktu ślubu potrzebne są dane świadków (imię i nazwisko, wiek, wyznanie, adres zamieszkania). Godną rzeczą jest, aby ci, którzy zostali wybrani na świadków, wcześniej odbyli również sakramentalną spowiedź, aby w czystości swego serca mogli towarzyszyć tym, przez których zostali wybrani

Sakrament Chrztu Świętego

Czas udzielania chrztu św.

Chrzest dzieci w naszej parafii odbywa się w drugą i czwartą niedzielę każdego miesiąca na Mszy św. o godz. 11:00.

Najlepszym terminem jest druga Niedziela miesiąca, podczas której polecamy Bogu w intencji całą naszą wspólnotę parafialną, w tym dzieci nowo-ochrzczone.

 

Czas zgłoszenia

Co najmniej tydzień przed zamierzonym terminem chrztu. Nauki przed chrzcielne w dniu zgłoszenia dziecka do chrztu.

 

Dokumenty potrzebne do spisania aktu chrztu:

  1. Dowód osobisty.
  2. Akt urodzenia dziecka z USC.
  3. Dane o rodzicach chrzestnych /imiona, nazwisko, data i miejsce urodzenia, adres zamieszkania. Rodzice chrzestni dziecka mieszkający na terenie innych parafii potrzebują zaświadczenie, że są praktykującymi katolikami. Zaświadczenia te otrzymuje się w kancelarii parafialnej swojej parafii.
  4. Potwierdzenie odbytej spowiedzi

 

Rzeczy potrzebne do chrztu:

  • świeca chrztu
  • biała szata

 

Chrzest jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament (bez tego sakramentu nie można przyjąć pozostałych), który:

  • gładzi grzechy,
  • daje życie nadprzyrodzone (łaska uświęcająca), 
  • czyni nas członkami wspólnoty Kościoła katolickiego,
  • daje udział w powszechnym kapłaństwie Chrystusa.

 

Pan Jezus ustanowił sakrament chrztu słowami: „nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19-20).

 

Chrzci się przez zanurzenie kandydata w wodzie lub przez polanie wodą jego głowy, wypowiadając przy tym słowa: „N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”

 

Konieczności przyjmowania chrztu domaga się Pan Jezus, który powiedział: „Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie wierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 16). Powiedział też: „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego” (J 3, 5).

 

Chrzest przyjmuje się jeden raz w życiu, ponieważ wyciska on na duszy niezatarte, duchowe znamię, „charakter”, który uzdalnia ochrzczonego do uczestnictwa w kulcie chrześcijańskim.

W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje kandydata, mówiąc: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”.

 

Rodzice dziecka

Przed Chrztem dziecka rodzice są zobowiązani do wysłuchania nauki przed chrzcielnej. Powinni również przystąpić do Sakramentu Pokuty, a podczas Mszy świętej chrzcielnej do Komunii świętej.

W czasie chrztu dziecko powinna trzymać matka szczególnie w trzech momentach  (główka dziecka na prawej ręce):

  • podczas obrzędów wstępnych i wniesienia dziecka
  • podczas samego momentu chrztu sakramentu
  • podczas błogosławieństwa

 

Po udzieleniu Chrztu, rodzice dziecka wdzięczni Bogu i wierni podjętym zadaniom, mają obowiązek zapoczątkowane na Chrzcie nowe życie rozwijać przez:

  • chrześcijańskie wychowanie w rodzinie,
  • nauczyć dziecko modlitwy,
  • posyłać na katechizację,
  • przygotować do Bierzmowania,
  • przygotować do uczestnictwa w Eucharystii.

 

Religijne życie w rodzinie to jest:

  • modlitwa,
  • wzajemna miłość chrześcijańska będąca dla dziecka najlepszą szkołą wiary.
  • życie sakramentalne rodziców i rodzeństwa (zwłaszcza chrześcijańskie świętowanie niedzieli)

 

Rodzice chrzestni

Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

  1. Ukończył 16 lat
  2. Jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić
  3. Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej
  4. Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest

 

Rodzice chrzestni maja obowiązek uczestnictwa w nauce przed chrzcielnej. Prosimy rodziców chrzestnych będących spoza naszej parafii o przyniesienie od własnego Księdza Proboszcza zaświadczenia potwierdzającego możliwość pełnienia godności chrzestnego(ej).

Z okazji Chrztu dziecka chrzestni powinni przystąpić do Spowiedzi i Komunii świętej. W przyszłości rodzice chrzestni powinni być także świadkami Bierzmowania swego chrześniaka i uczestniczyć w ważniejszych wydarzeniach jego życia (I Komunia święta, Ślub).

 

Prawo Kościoła wymaga aby przyjmujący chrzest, jeśli to możliwe, posiadał chrzestnego (kan. 872 KPK). Dla każdego dziecka należy wybrać przynajmniej jednego chrzestnego, chrzestną lub dwoje chrzestnych (por. kan. 873 KPK).

Zadania chrzestnych są następujące:

  • mają oni towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu dziecka,
  • wraz z rodzicami mają przedstawić dziecko do chrztu;
  • pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki (kan. 872 KPK).
  • są współodpowiedzialność za chrześcijańskie wychowanie dziecka, zwłaszcza w przypadku, gdy dziecko utraci jedno lub oboje rodziców.

Można powiedzieć, że wymogi stawiane kandydatom na chrzestnych wynikają z charakteru ich zadań. Jeżeli rzeczywiście mają być osobami odpowiedzialnymi za rozwój i życie wiary swego „chrześniaka”, sami muszą być dojrzałymi i przykładnymi świadkami wiary. Nie może więc dziwić, że Kościół stawia im wysokie wymagania. Wynikają one z troski o odpowiednie wychowanie religijne osoby ochrzczonej, dokonujące się w sprzyjającej atmosferze dobrego przykładu dawanego przez najbliższych.

Zasadniczo wybór chrzestnych należy do rodziców dziecka, którzy oczywiście swoją decyzję mogą dowolnie konsultować. Zadaniem duszpasterza jest jedynie sprawdzić czy przedstawieni kandydaci spełniają warunki określone przez Kościół i zatwierdzić wybór rodziców, jeśli nie ma zastrzeżeń.

 

Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:

  • aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują.
  • aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku i jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie. (KPK, kan 868)

 

SAKRAMETNT BIERZMOWANIA

 

„A pocieszyciel Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co ja wam powiedziałem“ (J 14, 26). „On w was będzie i On was doprowadzi do całej prawdy” (J 16, 13).

 

Dokumenty wymagane do bierzmowania.

  • metryka chrztu, (jeśli chrzest był w innej parafii, niż ta w której przystępuje się do bierzmowania)
  • zaświadczenie o uczestnictwie w katechizacji lub ostatnie świadectwo katechizacji,
  • uczestnictwo w katechezach przygotowawczych,
  • egzamin z zakresu wiedzy religijnej.

 

Czas udzielania sakramentu

W naszej parafii sakrament bierzmowania udzielany jest co dwa lata.

Co to jest bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar i umacnia go aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.

 

Jak wygląda istotny obrzęd bierzmowania?

Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:

  • namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego, 
  • nałożenie ręki biskupa na jego głowę, 
  • słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”

 

Kto może bierzmować?

W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne.

 

Kto może przyjąć sakrament bierzmowania?

Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony.

Aby godnie przyjąć ten sakrament, należy być:

  • w stanie łaski uświęcającej
  • odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych

 

Skutki bierzmowania są następujące:

  • udoskonala łaskę chrztu,
  • głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym,
  • ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
  • pomnaża w nas dary Ducha Świętego,
  • udoskonala naszą więź z Kościołem,
  • umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem.

 

Kto może być śwaidkiem Sakramentu Bierzmowania?

Kan. 893 KPK mówi krótko: „Ten może spełniać zadanie świadka, kto wypełnia warunki określone w kan. 874”. Te zaś są warunkami stawianymi osobom mającym wypełniać zadania rodziców chrzestnych: mają to być katolicy, który przyjęli już sakramenty Najświętszej Eucharystii i bierzmowania oraz prowadzą życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką mają pełnić. Podobnie jak rodzicami chrzestnymi nie mogą być ojciec lub matka przyjmującego chrzest, tak też świadkami bierzmowania nie mogą być rodzice przyjmującego bierzmowanie. Rodzice mogą natomiast przedstawić swe dzieci szafarzowi podczas liturgii sakramentu bierzmowania (por. odpowiedź Kongregacji ds. Sakramentów i Kultu Bożego w: „Notitiae” 20 /1984/, nr 211, s. 86). Prawo kościelne jednak wyraźnie zachęca do tego, aby świadkiem bierzmowania był ktoś z chrzestnych bierzmowanego (kan. 893 KPK).Na temat zadań świadka bierzmowania wypowiada się kan. 892 KPK. Według tej normy świadek bierzmowania ma troszczyć się, „ażeby bierzmowany postępował jako prawdziwy świadek Chrystusa i wiernie wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem”. Warto zauważyć, że w wersji łacińskiej Kodeksu zarówno chrzestni, jak i świadkowie bierzmowania określeni zostali tym samym słowem patrini. Słowo to podpowiada nam, że zadanie świadka bierzmowania nie ogranicza się jedynie do zaświadczenia o tym wydarzeniu, jak jest np. w przypadku świadka zawarcia małżeństwa. Misja świadka bierzmowania jest o wiele szersza i w pewnym sensie uzupełnia zadania rodziców bierzmowanego. Świadek bierzmowania jest reprezentantem wspólnoty Kościoła i poręczycielem przyjmowanego sakramentu. Ma być dla bierzmowanego wzorem życia zgodnego z wyznawaną wiarą.

 

Dlaczego bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu?

Bierzmowanie, podobnie jak chrzest, nie może być powtarzane ze względu na niezatarty charakter czyli znamię Chrystusa, które wyciska na duszy chrześcijanina.

SAKRAMENT EUCHARYSTII

 

Dokumenty potrzebne do I komunii świętej:

  • metryka chrztu (jeśli dziecko było ochrzczone w innej parafii, nie w tej w której przystępuje do I komunii świętej)

 

Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy wziął chleb, dzięki czynił, połamał go i podał uczniom, mówiąc: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane; czyńcie to na moją pamiątkę”. Po Wieczerzy powiedział nad kielichem: „Ten kielich, to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22, 19-20).

 

Msza święta jest celebracją Eucharystii i obejmuje:

  • głoszenie słowa Bożego,
  • dziękczynienie składane Bogu Ojcu za wszystkie Jego dobrodziejstwa, a zwłaszcza za to, że darował nam Syna,
  • konsekrację chleba i wina,
  • uczestniczenie w uczcie liturgicznej przez przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej.

Tylko kapłani ważnie wyświęceni mogą przewodniczyć Ofierze eucharystycznej i konsekrować chleb i wino, aby stało się Ciałem i Krwią Chrystusa Pana.

Konsekracja jest to przeistoczenie chleba w Ciało i wina w Krew Chrystusa.

Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski. Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech śmiertelny, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty. Grzechy lekkie są odpuszczane na początku Mszy św. podczas aktu pokutnego.

 

Jest rzeczą właściwą, by wierni, jeśli tylko są odpowiednio usposobieni, przyjmowali Komunię za każdym razem, gdy uczestniczą we Mszy świętej (KPK 917).

Przyjmowanie Chrystusa w Komunii świętej:

  • pogłębia zjednoczenie z Nim,
  • gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
  • umacnia jedność Kościoła,
  • jest zadatkiem przyszłej chwały.

W Najświętszym Sakramencie obecny jest sam Chrystus, należy Go czcić kultem adoracji. Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest dowodem wdzięczności, miłości i obowiązkiem względem Chrystusa Pana.

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

 

 

 

Spowiedź święta

w naszym kościele parafialnym

20 minut przed każdą Mszą św.

 

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym.

Sakrament ten nazywany jest także:

  • sakramentem nawrócenia,
  • spowiedzią święta,
  • sakramentem pojednania.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane(J 20, 19-23).

 

Warunki dobrej spowiedzi:

 

  1. Rachunek sumienia- przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi. 
  2. Żal za grzechy (skrucha) - boleść duszy z powodu zranienia Boga. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.  Jest najważniejszym warunkiem spowiedzi. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest "doskonałym"; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go "niedoskonałym".
  3. Postanowienie poprawy - postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to naprawy wyrządzonego zła. 
  4. Szczera spowiedź - wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem, (Boga nigdy nie okłamię) w celu uzyskania rozgrzeszenia.
  5. Zadośćuczynienie - wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.

Formuła spowiedzi
Znak Krzyża

Penitent: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Kapłan: Na wieki wieków. Amen.

Penitent: Kilka słów o sobie np. Jestem uczniem; studentem; żoną; mężem, matką..., ostatni raz u spowiedzi byłem (am)....., zadaną pokutę odmówiłem (am)...., obraziłem (am) Pana Boga następującymi grzechami......(wymieniamy grzech, względem Boga, bliźniego i samego siebie).... . Więcej grzechów nie pamiętam, serdecznie za nie żałują, a ciebie ojcze proszę o pokutę i rozgrzeszenie.

Kapłan:Zadaje pokutę, po czym odmawia formułę rozgrzeszenia: „Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”

Penitent w tym czasie uderza się w piersi i mówi: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu 3x.

Kapłan: Wysławiam Pana, bo jest Dobry

Penitent: Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki

Kapłan: Idź w pokoju Chrystusa.

Penitent: Bogu niech będą dzięki.

 

SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

 

 

 

„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. (Jk 5, 14-15)

 

Namaszczenie chorych to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.

Kto może przyjęć sakrament namaszczenia chorych?

 

Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu.

Namaszczenie chorych jest sakramentem człowieka chorego, a nie zmarłego. Starajmy się zadbać o to by nasi chorzy, którzy z nami przebywają w domu lub sąsiedztwie w odpowiednim czasie, świadomie przyjęli łaskę tego sakramentu. Chorych prosimy zgłaszać do księży.

Sakramentu tego nie udziela się wyłącznie konającym. Została nawet zmieniona jego nazwa z „ostatniego namaszczenia” na „sakrament namaszczenia chorych”. Może go przyjąć osoba poważnie chora, osłabiona przez wiek; nie udziela się go natomiast człowiekowi, który z pewnością już umarł. „Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeśli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, może mu udzielić tego sakramentu warunkowo”. W ciągu życia można wielokrotnie przyjąć ten sakrament, co ma miejsce wtedy, gdy ktoś wiele razy popada w poważną chorobę.

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.

 

 W jaki sposób udziela się sakramentu chorych?

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który namaszcza chorego.
Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu. Kapłan namaszczając wypowiada słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

Jakie łaski otrzymuje człowiek w sakramencie namaszczenia chorych?

 

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,
  • umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością, (umocnienie w cierpieniu)
  • przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,
  • umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci
  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,
  • przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Wielu teologów twierdzi, że przez sakrament namaszczenia chorych Chrystus gładzi człowiekowi, przyjmującemu go w dobrej dyspozycji, nie tylko grzechy, ale również i wszystkie należne za nie kary, dzięki czemu zaraz po śmierci przechodzi on do chwały nieba.

Co należy przygotować, kiedy wzywamy kapłana do chorego?

 

Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż, ewentualnie wodę i trochę waty. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz oleje.

Bądźmy wspólnie z naszymi chorymi podczas przyjmowania przez nich tego sakramentu.

 

SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA 

 

W naszej parafialnej wspólnocie każdy Pierwszy Czwartek miesiąca, to dzień modlitewnej pamięci o dobre, święte i liczne powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. To także dzień w którym ogarniamy modlitwą już powołanych, szczególnie z naszej parafialnej wspólnoty.

 

O Kapłaństwie słów kilka

 

Wiernych w Kościele nazywamy Ludem kapłańskim, ponieważ przez chrzest wszyscy uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. To uczestniczenie w kapłaństwie Chrystusa nazywa się „wspólnym kapłaństwem wiernych" lub "kapłaństwem powszechnym”.

Oprócz kapłaństwa powszechnego wiernych istnieje jeszcze urzędowe zwane też kapłaństwem służebnym.

 

Kapłaństwo służebne przekazywane jest przez sakrament święceń, a zadaniem jego jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa.

Między kapłaństwem urzędowym, a kapłaństwem wiernych różnica jest istotna, ponieważ kapłaństwo urzędowe udziela świętej władzy, mocą której kapłani służą Ludowi Bożemu przez nauczanie, sprawowanie kultu Bożego i duszpasterstwo.

Kapłaństwo powszechne natomiast uzdalnia i zobowiązuje wiernych do udziału w kulcie Bożym.

Posługa święceń kapłańskich jest od początku udzielana i wykonywana według trzech stopni:

  • episkopatu, (biskup)
  • prezbiteratu, (kapłan)
  • diakonatu, (diakon)

W strukturze Kościoła stopnie te są niezastąpione i bez nich nie ma mowy o Kościele.

Sakramentu święceń udziela się przez włożenie rąk i uroczystą modlitwę konsekracyjną. Święcenia wyciskają na duszy niezatarty charakter sakramentalny, wskutek czego przyjmuje się je tylko jeden raz.

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełnianie w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej.

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyzną ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane.

 

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

 

„Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie... Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją i będą dwoje jednym ciałem” (Ef 5, 25-31)

 

Czas załatwienia formalności przedślubnych

 

Narzeczeni powinni obowiązkowo zgłosić się do kancelarii parafialnej wcześniej w celu zarezerwowania terminu zawarcia Sakramentu Małżeństwa.

Zapowiedzi

 

Każde zamierzone małżeństwo należy podać do publicznej wiadomości, nie tylko z tej racji, że wierni są w sumieniu obowiązani wyjawić znane im przeszkody, ale także dlatego, że małżeństwo winno być faktem znanym wspólnocie parafialnej, do której należą narzeczeni.

 

Dokumenty

Na trzy miesiące przed zawarciem małżeństwa nupturienci powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej celem spisania Protokołu przedślubnego. Narzeczeni przynoszą ze sobą:

  1. Metryka chrztu świętego z adnotacją: „do ślubu kościelnego”, (pobrana w parafii chrztu; dokument jest ważny sześć miesięcy)
  2. Świadectwo sakramentu bierzmowania (jeśli nie jest wpisane w metryce chrztu)
  3. Świadectwo z katechezy z ostatniej klasy
  4. Świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego
  5. dowody osobiste
  6. zaświadczenie (3 egzemplarze) stwierdzające brak okoliczności wyłaczających zawarcie małżeństwa pobrane z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego miejsca zamieszkania jednego z narzeczonych. (dotyczy ślubu konkordatowego; dokument jest ważny trzy miesiące)

Po przedstawieniu powyższych  dokumentów w parafii narzeczonej lub narzeczonego, spisany zostaje protokół kanoniczny i dane osobowe do zapowiedzi. Następnie narzeczeni odbywają 3 spotkania w poradnictwie rodzinnym.

Należy bezpośrednio po tym zgłoszeniu odbyć spowiedź świętą przygotowującą do sakramentu małżeństwa (na początku spowiedzi należy powiedzieć iż jest to pierwsza spowiedź przedślubna).

  • pierwszy raz na początku trzymiesięcznego okresu przygotowania do ślubu,
  • drugi raz tuż przed ślubem.

Świadek ślubu

 

Do spisania aktu ślubu potrzebne są dane świadków (imię i nazwisko, wiek, wyznanie, adres zamieszkania). Godną rzeczą jest, aby ci, którzy zostali wybrani na świadków, wcześniej odbyli również sakramentalną spowiedź, aby w czystości swego serca mogli towarzyszyć tym, przez których zostali wybrani